Wożuczyn. Proszę samemu ocenić co za widok... Pierwotnie w Wożuczynie istniał drewniany dwór wzniesiony przez Jana Wożuczyńskiego herbu Godziemba lub jego przodków. Na przełomie wieków: XVI i XVII został rozbudowany, przez posła bełskiego Jakuba Wożuczyńskiego, do rozmiarów małego zameczku, który był w stanie oprzeć się najazdom tatarskim w latach: 1621, 1623, 1626, 1629. Na początku w. XVIII, po przejściu w posiadanie rodziny Mierów, dawna rezydencja Wożuczyńskich straciła częściowo swój charakter obronny. Wilhelm Mier, szambelan króla Augusta III, przekształcił dom na okazałą, barokową rezydencję pałacową z regularnym parkiem, czyniąc z niej „stolicę" swoich dóbr. Rezydencja była usytuowana na niewielkim wzgórzu z pałacem, którego front zwrócony był na południe. Od strony północnej otaczał ją tarasowy park ze schodami i rzeźbami. Całość była otoczona murami obronnymi i zapewne fosami, tworzyła czworokąt zbliżony do kwadratu, z basztami na narożach. Droga dojazdowa prowadziła od strony wschodniej. Przed rozbudową w r. 1740, dojazd był zapewne od strony północnej przez bramę przy północno-zachodnim narożniku murów obronnych. Nowa droga od wschodu prowadziła przez bramę typu obeliskowego i budynek bramowy z XVIII w. (kordegardę), zwodzony most, a następnie wzdłuż południowego założenia, tuż nad brzegiem rozległego stawu łączącego się zapewne niegdyś z fosami. Na ten okres przypada szczyt rozkwitu rezydencji szlacheckiej w Wożuczynie. Rezydencja barokowa w Wożuczynie przetrwała do wieku XX. W r. 1915 r. poważnie uszkodzona pociskami artyleryjskimi (wówczas spłonęła bogata biblioteka). Odbudowana. Ostatecznie zniszczona po II wojnie światowej.
info
http://www.zamosc.opoka.org.pl/mapa/tompn/8.htm